Jest potrzeba - jest produkt

Jednak zanim przyjrzymy się bliżej poszczególnym rozwiązaniom, postarajmy się zrozumieć czym charakteryzuje się biznes elektroniczny oraz jakie są jego zasadnicze różnice. Pierwsza koncepcja prowadzenia e-biznesu została przedstawiona przez IBM na łamach Wall Street Journal. Motywacją do wydania tego dokumentu były wyniki badań rynkowych, które zostały opublikowane w 1997 roku i dotyczyły ewolucji prowadzenia biznesu z wykorzystaniem internetu. Należy pamiętać, że zamiennie termin e-biznes jest używany z pojęciem e-commerce, który bardziej określa handel elektroniczny i zdecydowanie zawęża znaczenie biznesu elektronicznego. Natomiast, według M.Norris oraz S.West¹ o biznesie elektronicznym możemy mówić już wtedy, kiedy dana firma realizuje wszystkie transakcje w sposób online, a przedmiotem transakcji pomiędzy producentem czy dystrybutorem i klientem jest informacja o sprzedaży produktu lub usługi. Jednak, czy gdy myślimy o e-biznesie, mamy na uwadze jedynie przekaz informacji transakcyjnej? Z upływem czasu hasło uległo transformacji. Zdecydowanie za tym pojęciem kryje się znacznie więcej. E-biznes to także prowadzenie innych procesów biznesowych (logistyka, produkcja, marketing, sprzedaż oraz obsługa klienta), w spójnym łańcuchu relacyjnym z klientem, który odbywa się za pośrednictwem sieci. Obecnie wyróżniamy 2 podstawowe rodzaje relacji między podmiotami: B2B oraz B2C. Jednak warto wiedzieć, że wyróżniamy także takie układy komunikacyjne, jak:

• C2C (consumer-to-consumer) – relacja sprzedażowa i komunikacyjna pomiędzy konsumentami, określa typ zależności biznesowych, który zachodzi pomiędzy ostatecznym klientem danego produktu lub usługi.
• B2P (business-to-public) – jest to sytuacja, kiedy dany biznes współtworzy relację ze społeczeństwem. Myślimy tutaj i bierzemy pod uwagę wszystkie działania CSR, które zdecydowanie są skierowane ku dobru społeczeństwa.
• G2C (government-to-citizen) – czyli komunikacja budowana pomiędzy instytucjami państwowymi oraz obywatelami. Jej celem jest głównie przekazanie informacji, jednak często odnosi się do zakupu konkretnych usług.
• G2B (government-to-business) – bardzo specyficzna relacja, która jest tworzona pomiędzy instytucjami publicznymi a biznesem (gospodarką). W dużej mierze odbywa się ona za pomocą elektronicznych platform przetargowych.
• F2B (finance-to-business) – forma budowania współpracy, która polega na pełnej obsłudze przez fintech wszystkich operacji finansowych swojego klienta oraz innych usług, które są z nimi związane (usługi bankowe, brokerskie, ubezpieczeniowe, doradztwo inwestycyjne i pokrewne).
• F2C (finance-to-consumer) – podobna forma współpracy jak w przypadku F2B, jednak jest ona skierowana do innego segmentu klienta – do klientów indywidualnych.
• B2E (business-to-employee) – model, w którym przedsiębiorstwo korzysta z elektronicznych środków komunikacji w celu budowania relacji oraz zarządzania pracownikami w trybie remote.
• NGO2C (organization-to-citizen) – model prowadzenia relacji przez organizacje pozarządowe ze społeczeństwem, które wykorzystują internet w celu informacyjnym lub sprzedażowym. Głównie stosowany przez NGO, które prowadzą działalność gospodarczą lub chcą pozyskać środki na cele charytatywne w sieci.
• NGO2B (organization-to-business) – zbliżony model współpracy, jak w przypadku NGO2C, jednak jest oparty na budowaniu komunikacji do szeroko pojętego biznesu.

Potrzeby rynku oraz zmiany społeczne zdecydowanie przyniosą nam kolejne formy relacyjne, które zdefiniujemy w odniesieniu do nowych podmiotów czy kanałów komunikacji.