Coaching vs mentoring w procesie onboardingu handlowców

Kiedy porównamy sposób wdrażania nowych pracowników w firmach przed dziesięcioma laty i obecnie, wyraźnie widać kontrast między stosowanymi metodami. Dawniej był to najczęściej starszy kolega, który mówił, co i jak robić. Ta niezbyt skuteczna metoda pogłębiała demotywację nowych pracowników i powodowała sporą rotację. Obecnie firmy staranniej opracowują systemy wdrożeniowe, wykorzystując – oprócz tradycyjnych metod szkoleniowych – metody coachingowe, które pozwalają wcześnie odkryć potencjał danej osoby i efektywnie go rozwijać. Kluczowa jest tu rola kierownika liniowego i jego kompetencje, m.in. w obszarze coachingu. Nie bez znaczenia są tu też globalne procesy na rynku pracy związane ze zmniejszającą się liczbą kandydatów do pracy.

W literaturze z zakresu zarządzania pojawiają się dwie definicje onboardingu, który jako liniowy proces rozpoczyna się w chwili podpisania umowy o pracę i ma na celu jak najszybsze wdrożenie pracownika do zadań, zapoznanie go z systemem pracy oraz kulturą firmy. Uważa się nawet, że komunikacja z przyszłym pracownikiem podczas rekrutacji jest już częścią tego procesu. Mówimy tu o jasnej i obiektywnej informacji o pracy, która ma pokazać kandydatowi jego przyszłe zadania i rolę. Za koniec onboardingu uważamy natomiast sytuację, kiedy pracownik staje się samodzielny w swoich działaniach. Warto również podkreślić, że proces onboardingu często obejmuje dłuższy czas niż zwyczajowy trzymiesięczny okres próbny.

W kontekście wdrażania nowego pracownika funkcjonuje również termin induction – definiowany jako bardziej subtelny i dłuższy proces nastawiony przede wszystkim na zrozumienie przez nową osobę swojej roli w organizacji.