Jak nie być szefem, który przypisuje sobie wyłącznie sukcesy?

Raz na wozie, raz pod wozem – to przysłowie przestrzega nas, że los bywa zmienny i że raz może nam się poszczęścić, a innym razem możemy mieć pecha. W biznesie jest dokładnie tak samo. Czasami zespoły odnoszą spektakularne sukcesy, ale często pojawiają się także porażki. Gdzie w tym wszystkim jest lider? Może trafniej byłoby zapytać: „Gdzie w tym wszystkim POWINIEN być lider?”. O ile odpowiedź z pozoru wydaje się stosunkowo prosta, o tyle – kiedy przyjrzymy się temu zagadnieniu bliżej – już nie jest ona tak oczywista. Inaczej sprawa wygląda bowiem w przypadku sukcesu, a inaczej, kiedy lider mierzy się z porażką swojego zespołu, a tym samym również ze swoją.

Sukces niesie za sobą wiele przywilejów, pochwał i motywację do dalszego działania. Cieszą się wszyscy w organizacji, a szef zespołu, który odniósł sukces, chodzi z wysoko podniesioną głową, zyskuje szacunek, uznanie i lepszą pozycję w firmie. Porażka sprawia, że motywacja spada, pojawiają się lęk i niepewność, co będzie dalej. Dla samego menedżera to sytuacja, w której z jednej strony nie wie, jak zachowają się wyżsi w hierarchii przełożeni, a z drugiej świadomość, że pojedynczej osobie łatwiej jest otrząsnąć się po porażce niż zespołowi, sprawia, że najchętniej przyjąłby całą winę na siebie. Gdy jednak w samotności będzie przeżywać porażkę, nie rozwinie członków zespołu, nie zahartuje ich na ewentualne kolejne niepowodzenia. Oznacza to, że musi wraz z zespołem przeanalizować sytuację i wyciągnąć wnioski na przyszłość. Dodatkowo musi pomóc pracownikom przetrwać trudny okres związany z porażką – a to nie zawsze jest proste. Co zatem po kolei powinien zrobić szef?