Nie czekaj na pracę, którą pokochasz - wymyśl ją

Czterdziestokilkulatka imieniem Val powiedziała:

– Mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę z tego, jaką jesteś szczęściarą, mogąc zarabiać na życie pracą, która jest twoim hobby. Nie wszyscy mogą tym się poszczycić. Niektórzy z nas mają „zwykłą” pracę.

Musiałam przyznać jej rację.

– Zgoda. Potrzebujemy ludzi uprawiających zwyczajne zawody. Ktoś musi pracować w fabrykach, gospodarstwach rolnych i przemyśle spożywczym. To codzienność dla wielu osób i wszystkie one zasługują na szacunek za ich odpowiedzialność i robienie tego, co niezbędne do funkcjonowania społeczeństwa. Rzecz w tym, że jeśli praca cię wyniszcza, można zastosować różne chwyty zwiększające jej sensowność w twoich oczach, zamiast popadać w rezygnację i godzić się na codzienne chodzenie do pracy z poczuciem lęku.

– Jak dla mnie, brzmi to dość naiwnie.

– Rozumiem – odparłam. – Musimy jednak badać różne opcje, zamiast po prostu siedzieć z założonymi rękami i akceptować swój los. Jednym ze sposobów jest analizowanie tego, co robimy w wolnym czasie. Zwrócenie uwagi na to, co nas nakręca, kiedy nie jesteśmy w pracy, może odkryć przed nami możliwości kariery, o jakich nigdy wcześniej nie myśleliśmy.

Na przykład Dana Wasson zawsze coś bazgrała w zamyśleniu na lekcjach. Nawet w college’u siedziała przez cały czas z długopisem w ręce i szkicowała coś lub rysowała na każdym skrawku papieru, jaki jej się nawinął. Niestety, ponieważ to jej rozmyślanie i bazgranie było zwykle uważane za problem („Przestań wreszcie błądzić z głową w chmurach”), początkowo myślała, że jest to cecha zupełnie nieprzydatna w pracy zawodowej. Jednak po wypróbowaniu kilku różnych zajęć doszła do wniosku, że nałogowe rysowanie – coś, co bardzo lubiła – może być źródłem dobrego zarobku i podstawą dobrego życia.

Dana jest facylitatorką wizualną – osobą, którą można spotkać podczas różnego rodzaju konferencji, gdzie przysłuchuje się dyskusjom i rozrysowuje omawiane koncepcje na barwnej mapie myśli. Tworzy niemalże dzieła sztuki, dbając o to, żeby wszyscy uczestnicy mogli na bieżąco orientować się w przebiegu rozmowy. Dana wykorzystuje w pracy umiejętności, które sprawiają jej radość. Może warto sprawdzić, czy nie możesz postąpić podobnie?

Budowanie kariery z uwzględnieniem własnego charakteru

Oto jak stworzyłam sobie karierę autora–przedsiębiorcy. Kiedy dorastałam, nawet nie podejrzewałam, że może istnieć taki zawód. Na studiach nie było takiego kierunku. W gazetach nie było ogłoszeń o naborze na takie stanowisko. Nie miałam żadnych wskazówek, z których mogłabym skorzystać. Żadnych wytycznych.

Do pracy, którą wykonuję, doprowadziła mnie seria intuicyjnych, ale bardzo ważnych kroków zgodnych z cechami, które nazywam czterema współrzędnymi kompasu kariery. Kiedy musiałam podjąć decyzję w sprawie pracy i nie wiedziałam, co zrobić, sprawdzałam, czy będzie ona zgodna z moim instynktem, zainteresowaniami, przekonaniami i inicjatywą.

Te cztery współrzędne zawsze prowadziły mnie we właściwym kierunku i wyznaczały mój następny krok. Trzymanie się ich doprowadziło mnie do sukcesu, który daje mi satysfakcję i sprawia, że czuję się dobrze. Wszystko zaczęło się od pierwszej decyzji zawodowej: wyboru kierunku studiów.

INSTYNKT podpowiedział mi, żeby wybrać niekonwencjonalny kierunek studiów (zarządzanie turystyką i wypoczynkiem), zamiast słuchać rad innych ludzi i zostać lekarką albo prawniczką.

ZAINTERESOWANIA sportowe, w tym uprawianie różnych dyscyplin, trenowanie zawodników i organizowanie wydarzeń sportowych sprawiały, że zarządzanie turystyką i wypoczynkiem wydawało mi się naturalną drogą rozwoju.

PRZEKONANIA sprawiały, że pieniądze nie były dla mnie głównym czynnikiem motywującym, a moim prawdziwym priorytetem było robienie czegoś ważnego i dobrego dla ludzi.

INICJATYWA nie pozwoliła mi czekać, aż możliwości zawodowe same się nadarzą. Aktywnie starałam się wyszukiwać te spośród nich, które były w zgodzie z trzema pozostałymi współrzędnymi mojego kompasu zawodowego.

Student imieniem Mark powiedział:

– Rozumiem ideę czterech współrzędnych, ale w jaki sposób doprowadziły cię one do obecnej pracy?

– Czytając przed laty „The Washington Post” zauważyłam, że w sekcji sportowej sześć razy pojawia się słowo „koncentracja”. Tenisistka Chris Evert opowiadała, że wygrała US Open dzięki umiejętności utrzymania koncentracji mimo samolotów latających nad jej głową. Golfista, który chybił celu w decydującym uderzeniu, stwierdził, że nie mógł się skoncentrować z powodu pstrykających aparatów fotoreporterów. Zaintrygowało mnie to (teraz już wiem, że kiedy coś nas intryguje, zwykle jest to nowa okazja pukająca do naszego serca).

Pomyślałam, że każdy z nas chciałby umieć się lepiej koncentrować, ale nikt nas tego nie uczy. Koncentracja jest podstawą sukcesu w niemal wszystkich dziedzinach życia, ale nigdy nie widziałam żadnej książki na ten temat. A przecież to takie ważne!

Ten temat mnie zainteresował. Czułam, że jest ważny dla ludzi, a więc zajęcie się nim byłoby zgodne z moimi przekonaniami. Instynkt podpowiadał mi, że jest zapotrzebowanie rynkowe na naukę koncentracji i są ludzie gotowi zapłacić za szkolenie w tym zakresie. Postanowiłam wyjść z inicjatywą i zgłębić temat, mając na celu przygotowanie oferty publicznych warsztatów. Zamiast czytać prace innych autorów, stworzyłam dziesięciopunktowy kwestionariusz, by zapoczątkować swoje dociekania. Przeprowadzałam wywiady ze „zwykłymi ludźmi”, żeby poznać ich zdanie.