Z pamiętnika nie tak starego subiekta, czyli o tym, że warto klientów słuchać

Zbliżały się święta i koniec roku, atmosfera była już nieco swobodniejsza. Pierwszy przyszedł sprzedawca z firmy X. Znaliśmy się już wcześniej, więc bez wstępów omówił posiadany przez nas produkt, proponując rozszerzenie zakresu reklamy i zwyżkę abonamentu o 10%. Przedstawiłem swój punkt widzenia i powiedziałem, że na odnowienie umowy przeznaczyłem kwotę znacznie niższą od zaproponowanej. Sprzedawca dokładnie wypytał mnie o powody, upewnił się, że moja decyzja jest nieodwołalna, a następnie przygotował dokumenty na zaproponowaną przeze mnie kwotę.

Następnie w moim pokoju zjawiła się przedstawicielka firmy Y. Przejęła bazę klientów po koleżance, nie znała wcześniej ani mnie, ani firmy. Przez pierwszych kilka minut właściwe nie dopuściła mnie do głosu, opowiadając o nowych możliwościach platformy, oszczędnościach, jakie z tego tytułu uzyska moja firma i sporych zyskach, jakie uczestnictwo w niej generuje. Nie zapytała mnie o nic, a kiedy oznajmiłem, że nie interesują mnie nowości, ponieważ mam określoną kwotę na odnowienie umowy, powtórzyła to, o czym mówiła już wcześniej, zdziwiła się, że jednak nie skorzystam z oferty i w końcu wypełniła niezbędne dokumenty na sumę, którą jej wskazałem.

Nieco już zmęczony oczekiwałem trzeciej wizyty. Nagle stanął przede mną energiczny i uśmiechnięty młodzieniec, sprzedawca z firmy Z. Równie szybko przed moimi oczami pojawił się ekran laptopa, na którym sprzedawca odtworzył filmik reklamowy, a następnie zaprezentował całą serię wykresów. Z prezentacji wynikało, że stanę się bardzo bogatym człowiekiem, pod warunkiem oczywiście, że zakupię produkt trzykrotnie droższy od posiadanego. Na moje obiekcje, że cena jednak odbiega od mojego budżetu i wydaje się zupełnie nieadekwatna do wartości, był nieugięty. Jak z rękawa sypał nowymi danymi i symulacjami, prezentował kolejne tabele i wykresy… Nie zadał mi jednak żadnego pytania. A kiedy na moim biurku wylądował reklamowy parasol (taki suwenir od firmy), to właściwie straciłem nadzieję, że uda mi się kupić to, czego potrzebuję. W końcu postawiłem ultimatum: albo mój budżet, albo nic! Z młodzieńca uszło powietrze, wypisał dokumenty, pożegnał się i poszedł.